Πήρατε τη μεγάλη απόφαση;
Αν ναι μέσα στις υπόλοιπες προετοιμασίες σημαντική είναι και η επιλογή της Βέρας που θα… συντροφεύει το δάχτυλο του δεξιού σας χεριού για πάντα.
Ποιος όμως είναι ο συμβολισμός της; Πότε καθιερώθηκε το συγκεκριμένο έθιμο και από ποιον;
Καταρχάς, θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός μεταξύ του δαχτυλιδιού αρραβώνων και της Βέρας του γάμου.
Το δαχτυλίδι αρραβώνων γεννήθηκε μετά τον 13ο αιώνα, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Ρ διακήρυξε πως πρέπει να περνά μια περίοδος ανάμεσα στον αρραβώνα και το γάμο. Οι βέρες της γαμήλιας τελετής συμβολίζουν τον αρραβώνα, δηλαδή την υπόσχεση πως θα ακολουθήσει γάμος. Όσον αφορά δε στη μεγάλη πέτρα που συχνά κοσμεί το δαχτυλίδι των αρραβώνων,υπεύθυνος είναι ο αρχιδούκας Μαξιμιλιανός των Αψβούργων.
Το 1477 προσέφερε στην αγαπημένη του ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι ως επισφράγιση των αρραβώνων τους –το πρώτο καταγεγραμμένο μονόπετρο. Το 860 μ.χ. ο πάπας Νικόλαος έκανε υποχρεωτική τη Βέρα για την τέλεση του γαμήλιου μυστηρίου, η οποία μάλιστα έπρεπε να είναι και χρυσή. Ο χρυσός αντιπροσωπεύει την εξουσία και την ομορφιά που αντέχει στο χρόνο. Έδειχνε, όμως, κι ότι εκείνος που παντρευόταν τιμούσε μ’ αυτόν τον τρόπο την απόφαση του, πληρώνοντας τη δηλαδή ακριβά.
Το κυκλικό σχήμα του δαχτυλιδιού, συμβολίζει την ατέλειωτη αγάπη. Συμβολίζει, επίσης, τον κύκλο της ίδιας της ζωής, την αιωνιότητα. Το κενό στο κέντρο συμβολίζει την είσοδο στο άγνωστο, το μέλλον. Η εφαρμογή παίζει επίσης σημαντικό ρόλο. Πρέπει να είναι τέλεια. Η χαλαρή εφαρμογή σημαίνει γάμο, στον οποίο θα υπάρχει έλλειψη ενδιαφέροντος και θα οδηγηθεί σε χωρισμό. Από την άλλη πλευρά η πολύ σφιχτή εφαρμογή θα οδηγήσει το ζεύγος σε μια ασφυξία και έναν επώδυνο γάμο. Μάλιστα, η βέρα, σύμφωνα με κάποιες παραδόσεις προστατεύει τη νύφη από τα κακά πνεύματα.
Η χρήση του δαχτυλιδιού ως συμβόλου του γαμήλιου δεσμού ξεκινά από πολύ παλαιότερα, πριν από 4.500 χρόνια, από τη Βαβυλωνία και την αρχαία Αίγυπτο. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, επίσης, φορούσαν το δαχτυλίδι στο τρίτο δάχτυλο του αριστερού τους χεριού, καθώς πίστευαν πως η φλέβα από αυτό το δάχτυλο οδηγούσε κατευθείαν στην καρδιά, η «φλέβα της αγάπης»! Αυτή τη θέση προτίμησαν και οι περισσότεροι λαοί έκτοτε.
Οι ανατολικοευρωπαίοι και οι χριστιανοί ορθόδοξοι, από την άλλη πλευρά, προτιμούν την τοποθέτηση στο δεξί χέρι για να δηλώσουν τη γαμήλια δέσμευση (ενώ στον αρραβώνα, η βέρα μπαίνει στο αριστερό) διότι ταυτίζουν τη δεξιά πλευρά, το δεξί, με το καλόν καγαθό, με το σωστό, το ευάρεστο στο Θεό (αναλογιστείτε: sinister σημαίνει στα λατινικά αριστερό, όμως στην αγγλική επικρατεί πλέον η χρήση του ως «κακό, διαβολικό»).
Το όνομά του γαμπρού στη βέρα της νύφης και αντίστροφα, η ημερομηνία του αρραβώνα, του γάμου ή κάποιο «σημείον» της κοινής συμβολιστικής γλώσσας, χαράσσονται στο εσωτερικό.
Αυτό το δαχτυλίδι άλλωστε μιλάει τη γλώσσα της αγάπης...